Elke avond als de zon ondergaat, maakt de lantaarnaansteker zijn ronde. Hij loopt op hoge stelten, en steekt één voor één de lichten aan. Achter de ramen ziet hij arme mensen, rijke mensen en gelukkige mensen. Maar ook eenzame mensen, zoals de jonge vrouw die verlangt naar haar geliefde. Of het jonge meisje dat vruchteloos wacht tot haar vader thuis zal komen. De man kan niet slechts toekijken, en bedenkt een plan. De tekst van Aline Sax, wiens graphic novel ‘De kleuren van het getto’ wereldwijd veel lof oogstte, gaat door merg en been. In klare zinnen beschrijft ze haast onbeschrijfelijk verdriet. Zoals dat van de oude man en vrouw: ‘Aan het hoofd van de tafel staat een stoel. Een kinderstoel. Voor de stoel staat een bord. In de stoel zit geen kind.’ De illustraties van Ann De Bode zijn kleine schilderijen, die de rake woorden van Sax pijnlijk goed weten te vangen. De eenzame blikken, donkere kamers en sprankjes licht zeggen evenveel, zo niet meer dan woorden. Samen hebben Sax en De Bode een indrukwekkend, verdrietig, maar boven alles hoopvol verhaal weten te creëren. Vanaf ca. 9 jaar. Verberg tekst

Wauw, wat een knap prentenboek heb ik hier tijdens volle coronacrisis in handen. Qua seizoen klopt het niet echt, maar de verhalen die zich in elk huis apart afspelen zijn zeer herkenbaar in deze ‘blijf in uw kot tijd’. Ik krijg er zowaar kippenvel van en het sneeuwt niet eens.

Een lang boek voor een lange man, moeten Aline Sax en An De Bode gedacht hebben. Zeker een meerwaarde om zo de lantaarnaansteker, die op stelten loopt, volledig tot zijn recht te laten komen. Ook al oefent niemand nog dit beroep uit, het kost de lezer geen enkele moeite om te begrijpen wat hij ooit deed. Meer nog, hij ziet er zo hedendaags uit en het verhaal kan zo aan de actualiteit gelinkt worden, dat je onmiddellijk meegezogen wordt en het tijdsverschil niet eens opmerkt.

De lantaarnaansteker wandelt alle avonden langs de huizen om de lantaarns aan te steken. Al dan niet gewild kan hij vanop zijn stelten binnenkijken bij de mensen. Naast veel vreugde en rijkdom ziet hij ook verdriet en armoede. De jonge vrouw die van haar geliefde droomt, het meisje dat op haar hardwerkende vader wacht, de man bij zijn zieke vrouw, de eenzame vreemdeling, het koppel met de lege kinderstoel, … ze krijgen allemaal een ereplaats in dit prentenboek voor jong en oud.

Zonder het echt in beeld te brengen, bedenkt de lantaarnaansteker een plan om hen bij elkaar te krijgen. Zonder overdreven sentimenteel te worden, lukt het hem. Ook hier blijft de verhaallijn geloofwaardig. Van achter het raam ziet de lantaarnaansteker dat ze elkaar gevonden hebben.  Een warm gevoel dat niet overgeromantiseerd wordt, want de harde realiteit blijft ‘the day after’ achter de hoek schuilen. De jonge vrouw blijft dromen, het meisje blijft wachten, de vrouw wordt niet beter, de vreemdeling voelt zich nog vaak alleen en de kinderstoel blijft leeg. Maar toch vinden ze elkaar nadien af en toe nog terug om hun zinnen even te verzetten.

Aline Sax zorgde voor een knap to the point verhaal dat perfect gedoseerd is … geen woord te veel of te weinig. De lezer krijgt de tijd om tussen de lijntjes te lezen en het verhaal zelf verder te interpreteren. En ja, we zouden met z’n allen best wel wat meer ‘de lantaarnaansteker’ mogen zijn. De illustraties (tekenen gecombineerd met schilderen) vullen het verhaal perfect aan. Ze geven de sfeer knap weer. Door de grootte van de pagina’s komen ze ook volledig tot hun recht.

Ik las dit boek toevallig in de lente, maar het winterse karakter van het boek heeft me geen moment gestoord. Of het nu winter of zomer is, eenzaamheid is voor niemand leuk. Daarom dat iedereen dit boek zou moeten lezen.

Absoluut een topper voor kinderen vanaf een jaar of negen en zeker ook voor volwassenen.

Verberg tekst