Vos heeft een fijn leven gehad met zijn vele vrienden. Maar nu is hij moe, hij gaat naar zijn lievelingsplekje in het bos om er te sterven. Het verloopt allemaal heel sereen en een voor een komen alle dieren bij hun overleden vriend zitten. Uil, Eekhoorn, Wezel, Beer, Hert, Vogel, Konijn en Muis zijn er allemaal, terwijl Vos ondertussen langzaam bedekt wordt onder een teder sneeuwtapijt. Aanvankelijk is het erg stil, want niemand weet goed hoe het nu verder moet, zo zonder Vos. Dan begint Uil herinneringen op te halen aan allerlei leuke dingen die hij samen met Vos heeft beleefd. Spontaan volgen de anderen het voorbeeld en terwijl steeds meer verhalen verteld worden, komt er op de plek waar Vos ligt een plantje boven de sneeuw piepen. Met elk verhaal groeit het plantje en de dieren keren nog vaak terug naar deze plek om er over Vos te praten. Samen met de verhalen wordt ook de plant steeds groter en sterker, tot hij uiteindelijk de grootste en meest majestueuze boom van het bos is. Deze bijzondere herinneringenboom wordt de veilige thuishaven van alle dieren die Vos graag zagen. Vos zal nooit ver weg zijn.
Het koesteren van mooie herinneringen is een goede manier om de overledene op een positieve manier bij ons te dragen en geleidelijk te accepteren dat hij niet langer fysiek aanwezig kan zijn. Het thema is al veelvuldig uitgewerkt in prentenboeken rond rouw- en verliesverwerking, maar de invalshoek in Een boom vol herinneringen is erg krachtig en slaat meestal aan bij jonge kinderen. Met verhalen die gebaseerd zijn op persoonlijke herinneringen kunnen kinderen veel; zij hebben zelf immers ook zulke herinneringen. Het gevoel van controle, het gevoel er zelf iets mee te kunnen doen, werkt geruststellend en helend in emotioneel woelige tijden.
De dieren zijn afgebeeld in frisse kleuren, wat in eerste instantie onwennig aanvoelt bij deze thematiek. De illustraties tillen het verhaal echter fijngevoelig naar een hoger emotioneel niveau. Wanneer Vos overleden is, ademt het smetteloze sneeuwlandschap sereniteit uit. Wanneer de dieren hun herinneringen vertellen, wordt de innige warmte ervan dan weer meteen duidelijk door de uitgesproken vrolijke kleuren van de achtergrond. De statige volwassen herinneringsboom zit afgeladen vol met alle bosbewoners. De boom vertakt zich over twee bladzijden en is prachtig diep oranje, precies zoals de vacht van vos. Deze illustraties hebben de tekst in feite niet nodig om hun boodschap over te brengen en dat maakt het boek zo bijzonder.
[Katrien Maris] Verberg tekst

Vos heeft een lang en gelukkig leven in het bos gehad en is nu heel erg moe. Hij gaat liggen op zijn favoriete plekje en valt daar voorgoed in slaap. Zijn vrienden Uil, Eekhoorn, Wezel, Beer, Hert, Vogel, Konijn en Muis gaan eerst wat droevig bij hem zitten, maar al gauw vertellen ze elkaar verhalen over de speciale momenten die ieder met Vos heeft gedeeld. Door deze vele verhalen ontstaat er een boom aan herinneringen, die steeds groter en sterker groeit. Op die manier blijft Vos toch altijd bij zijn vrienden. Vierkant prentenboek met een lief en troostrijk verhaal over herinneringen die achterblijven als een geliefde sterft. De eenvoudige tekst, in duidelijke schreefloze letters, is gedrukt op de witte gedeelten in de mooie expressieve illustraties die steeds een dubbele pagina beslaan. De illustraties, gemaakt in verf en stempeltechniek, zijn sober van kleur, maar worden vrolijker als er mooie herinneringen worden verteld. Sfeervol positief verhaal dat aansluit bij de belevingswereld van jonge kinderen. Het biedt prima mogelijkheden voor gesprekjes over doodgaan. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Het werd tijd dat er nog eens een geschikt boek op de markt kwam rond het thema rouwverwerking. En ziedaar, 'Een boom vol herinneringen' beantwoordt aan alle verwachtingen: metaforen, mooie en herkenbare prenten, gevoelige tekst.
Vos valt in slaap, want hij is moe na zijn gelukkige leven. Uil is eerst verdrietig, maar hij beseft dat het tijd was voor Vos, want hij was al een tijdje moe. Wanneer alle vrienden stilletjes bij elkaar komen zitten, is het Uil die de stilte verbreekt door herinneringen te delen. Terwijl de dieren vertellen, komt er een oranje plantje tevoorschijn uit de sneeuw. Dit plantje groeit uit tot een boom waar iedereen een plekje in, op of rond vindt. Vos lijkt hen voor altijd gezelschap te houden.
Aansluitend bij dit verhaal, dat misschien wat minder origineel is qua uitgangspunt, horen de prenten van Britta Teckentrup. De personages zijn statisch, maar de beweging die ontbreekt past eigenlijk perfect bij de sereniteit die de illustraties in hun geheel uitstralen. De kleuren zijn eigenlijk vrij vrolijk voor een rouwboek, wat het toch een beetje atypisch maakt, maar dit stoort op geen enkele manier. Opvallend zijn de details: op het eerste schudblad kwam enkel de kleur blauw voor, op het laatste blad ook oranje.
Kortom een uitstekend boek om te gebruiken in de klas, in de kerk, thuis, ... om een moeilijk onderwerp als dit te duiden.
Verberg tekst