Deze Franse speelfilm uit 2010 is de derde speelfilm van Gaspar Noé, provocateur en enfant terrible van de Franse Cinema. Eerder verscheen Seul contre tous (1998), over een gewelddadige, vuilbekkende slager en Irréversible (2002), vooral berucht vanwege een lange, gruwelijke verkrachtingsscène. In deze film verliezen jonge mensen in Tokio zich in drugs en seks. Broer (Nathaniel Brown) en zus (Paz de la Huerta) ontmoeten elkaar na lange tijd in Tokio, hij is een drugsdealertje, zij een paaldanseres. Hij wordt al snel doodgeschoten, maar verdwijnt niet uit het verhaal. Als een geest zweeft hij door haar leven. De camera ziet wat hij ziet. De meningen over de film zijn verdeeld. In Cannes werd de film onthaald op boegeroep én een staande ovatie. Ab Zagt (Algemeen Dagblad 23-09-'10) vindt het verhaal 'tamelijk onsamenhangend' en de film 'stomvervelend en pretentieus.' Pauline KLeijer (Volkskrant 23-09-'10): 'Niet de inhoud stelt de kijker ditmaal op de proef, maar de vorm - de film is een roes waaruit geen ontsnapping mogelijk lijkt.(...) Het is niet alleen de lengte waardoor de film oneindig door lijkt te gaan - ook het camerawerk en de visuele effecten zijn bedwelmend.(...) In stijl en vormgeving een dapper en geslaagd experiment (...) maar kan niet tippen aan zijn eerdere werk.' Verberg tekst