James Pattersons verhalen zijn altijd wat doorzichtig, maar blijken toch steeds rond een aardige, met momenten spannende, plot te zijn opgebouwd. Met Moordweekend vervalt hij in ordinaire chicklit. Het fletse eerste deel is er een voor liefhebbers van populaire vrouwenlectuur: van stereotiep feminisme naar ergerlijke onderdanigheid. Honderd bladzijden vullen met een beschrijvende inleiding is enkel weggelegd voor de ware vertellers. Bij Patterson leidt het tot niets. Moordweekend beschrijft een weekend dat uitdraait op een moord en de verregaande consequenties daarvan. Eenvoudig simpel. Abbie en haar drie vriendinnen, allen desperate housewives die geen blijf weten met het geld van hun rijke echtgenoten, trakteren zichzelf op een decadent reisje naar Monte Carlo. Die echtgenoten worden in een oogwenk ingeruild voor glamoureuze mannelijke flirts. En wij moeten dat normaal vinden. Als die de volgende ochtend vermoord blijken te zijn, volgt de ontnuchtering. En de geneugten van de Franse gevangenis. Daarover moeten we dan weer verontwaardigd zijn.
Waagt Patterson zich aan propaganda om vrouwen zich nederig te laten gedragen? Of is het een ode aan de vervlogen girlpower? Wat het ook zij, zelfs marionetten hebben meer bewegingsvrijheid dan de subjecten – want dat zijn ze, onderworpen onderwerpen – uit Moordweekend. Toegegeven, de opzet van het boek is weldoordacht, maar de verhaallijn is zo ongelukkig uitgetekend dat die te slap is om het geheel overeind te houden. Het complot is al vanaf bladzijde veertig duidelijk, als blijkt dat de rijke echtgenoten stiekem ook in Monte Carlo zijn. Het is aan de lezer om die informatie te vergeten tegen dat hij de ontknoping van het boek nadert, anders is er niks meer aan. Vergeten doen we niet, dus er is niks meer aan… Hoewel het ongetwijfeld Pattersons bedoeling was dat dat moordweekend een spannende historie werd, leg je het boek voortdurend terzijde omdat je je op voorhand al ergert aan de volgende voorspelbare gewelddadige scène. De gevangenis blijkt de hel op aarde te zijn. Het is alsof de patriot in Patterson een rauwe evenknie zoekt voor Amerikaanse wantoestanden in strafkampen in het Midden-Oosten. Europa als het ongeciviliseerde gat van de wereld. Daar zullen alleszins een aantal van zijn landgenoten binnenpretjes van krijgen. Wij vinden het pure sciencefiction. Van de niet angstaanjagende soort, wegens verkeerd geconstrueerd. Op de achterzijde van het boek staat een omschrijving die het gebrek van de auteur zijn schrijfstijl passend samenvat: ‘Moordweekend dompelt je onder in een wereld vol rijkdom en neemt je mee op een joyride vol overdaad […] zoals alleen James Patterson die kan beschrijven’. Het onderhoudende aspect van die overdaad is niet geheel duidelijk. Al zal uit de verkoopcijfers blijken dat een schare trouwe fans daar anders over denkt. [Loes Heylen] Verberg tekst

Vier vriendinnen besluiten een weekend zonder hun mannen door te brengen in Monte Carlo. Geld speelt geen rol en na een casinobezoek raken ze met een aantal rijke mannen verzeild op een jacht. De volgende dag worden ze beschuldigd van moord op een beroemde Fransman en breekt de hel los als zij voor deze moord terecht moeten staan en zelfs hun echtgenoten niet geloven in hun onschuld. Heerlijk lezende, spannende pageturner die boeit tot het eind. De karakters zijn vrij plat, maar worden zo beschreven dat je als lezer veel sympathie voelt voor de hoofdrolspelers en hen graag de helpende hand wilt bieden. Spanning, vriendschap en verraad lopen als thema’s door elkaar. Het taalgebruik is eenvoudig en juist de korte hoofdstukken (vaak maar een of twee bladzijdes) zorgen voor zo’n vaart in het verhaal dat nooit de behoefte ontstaat het boek even weg te leggen. En dat is best knap te noemen voor deze veelschrijver. Normale druk.