‘Het meisje dat naar de sterren luisterde’ is een sprookjesachtige jeugdroman over Anthea, die met haar zusje opgroeit in een weeshuis. Ooit was het de gelukkigste plek op aarde, maar toen een tragedie het dorp trof is het weeshuis in armoede en verval geraakt. Omdat Anthea de oudste is voelt ze al aankomen dat ze het weeshuis zal moeten verlaten, en er alleen voor zal komen te staan in de wijde wereld. Maar dan verdwijnt haar zusje... Het boek is in vriendelijke, meeslepende stijl geschreven, mat ruimte voor lichte humor. Voor lezers vanaf 10 jaar. Kelly Barnhill (Minneapolis, 1973) is een internationaal bekende Amerikaanse jeugdauteur en sciencefictionschrijver. Haar werk werd in meer dan vijftien landen uitgegeven. Ze schreef eerder 'Het meisje dat de maan dronk', dat werd bekroond met de Newbery Medal, de prijs voor het beste jeugdboek.

In het weeshuis van het dorp heerst er een grote familieband, iedereen is bekommerd om elkaar, ieder heeft zijn taakje en ieder wil dat iedereen gelukkig is. Helaas is dat laatste niet meer zo vanzelfsprekend de afgelopen jaren. Het eens zo mooie en vriendelijke dorp is veranderd naar een ieder-voor-zich-maatschappij. Ze lijden honger. Eén van de meisjes, Cas, voelt zich verantwoordelijk om het huis te verlaten zodat vader en moeder minder monden moeten voeden. Totaal uitgeput en verzwakt wordt ze gevonden door de halfreus die al een hele tijd aan de rand van hun dorp woont. Vanaf dan zal alles veranderen. Het zijn de kinderen van het weeshuis die de handen in elkaar slaan om samen met de halfreus van hun dorp weer een fijne buurt te maken.  

Je duikt in een wereld van draken, halfreuzen, vertellende stenen en kinderen die met kraaien babbelen. Het klinkt heel magisch en abnormaal, maar dat gevoel heb je totaal niet wanneer je dit boek leest. Het is bijna logisch dat deze magische wezens er zijn en zo gelijklopend leven naast gewone mensen. Dus ook lezers die geen fan zijn van magie en sprookjes kunnen dit boek gerust lezen omdat het zo levensecht overkomt. Er zit genoeg spanning in om het –toch wel dikke– boek vooruit te laten gaan en boeiend te blijven. Af en toe komen er passages in voor die te uitgebreid en te gedetailleerd worden beschreven op momenten waar je als lezer op dat moment geen boodschap aan hebt omdat je enkel wil weten hoe het verder loopt. Maar evengoed zijn er passages die zo mooi zijn verteld dat het bijna poëzie is, zoals de raad van de halfreus aan een weesmeisje: Onze ogen misleiden ons de hele tijd! Als je wilt weten wat de waarheid is, dan moet je met je geestesoog kijken. En als we willen weten wat echt belangrijk is, dan moeten we met ons hart zien. 

Wat me af en toe stoorde in het boek waren de vele herhalingen, dit konden gevoelens van personages zijn die bijna letterlijk een paar keer werden herhaald, of een gebeurtenis die nog eens werd uitgelegd, of hoe iets moest gebeuren om goed te blijven lopen. Tenslotte is het hele boek één grote wens voor meer menselijkheid, meer vriendschap tussen buren, meer zorg voor elkaar, meer warmte en openheid tussen verschillende mensen en het besef hoe belangrijk ieder van ons is in het geheel van een dorpsleven.

Verberg tekst