De 12-jarige Matthew (ik-figuur) lijdt aan OCD, een dwangneurose. HIj schrobt keer op keer zijn handen en is doodsbang voor bacteriën. Hij durft zijn kamer nauwelijks uit. Om de tijd te doden maakt hij dagelijks aantekeningen van het reilen en zeilen van zijn buren. Dan verdwijnt peuter Teddy. Matthew heeft hem als laatste gezien, maar om de verdwijning op te lossen moet hij uit het huis komen en zijn angsten onder ogen zien. Het verhaal komt langzaam op gang, maar vertelt naast de problemen van Matthew ook de geheimen van alle buurtgenoten. Het is het debuut van de auteur. Het vertelperspectief ligt bij Matthew. De verhaallijn wordt regelmatig onderbroken door e-mails en de dagelijkse aantekeningen. Deze berichtjes worden in een afwijkend lettertype weergegeven. Ook de kleine eenvoudige zwart-witillustraties boven elk hoofdstuk zijn als het ware een illustratieve samenvatting. Kortom, een aanrader voor jong en oud, die doet denken aan 'Het voorval van de hond in de nacht' van Mark Haddon. Een levensbevestigend verhaal dat gelezen wordt met een lach en een traan en tevens bijdraagt aan het begrip voor mensen met een dwangneurose. Vanaf ca. 10 jaar. Verberg tekst

Warm je favoriete leeshoekje alvast op: 'De goudvisjongen' is een heerlijk boek. Het is op de eerste plaats een heel emotioneel boek. Matthew, die ik-verteller, leidt aan dwangneuroses. Hij probeert obsessief alles brandschoon te houden en is doodsbang van het getal 13. Zelfs zijn ouders houdt hij op een afstand omdat hij als de dood is dat hij hen zou besmetten. Geleidelijk aan ontdekt de lezer dat zijn doodgeboren broertje aan de basis ligt van zijn angsten. Niet alleen Matthew, ook zijn ex-vriend Jake en zijn nieuwe vriendinnetje Melody blijken kwetsbare en gekwetste personages, wat hen net zo bijzonder maakt. Als er een sterke boodschap in het hele boek steekt, dan is het wel dat iedereen wel iets raars of afwijkends heeft en dat dit niets uitmaakt, zolang je mekaar maar de ruimte geeft om jezelf te zijn en open staat voor het goede in de ander.

Het verhaal komt wel wat moeizaam op dreef, de observaties van Matthew zijn erg lang uitgesponnen. Maar als je je door die eerste twintig pagina’s heen worstelt, ontmoet je een heel aparte persoonlijkheid en krijgt het verhaal ook vaart. De spanning neemt toe op verschillende manieren. Je wil weten wat hij met zijn overleden broertje Callum heeft gedaan en je gaat zelf mee op zoek als een detective naar wie de kleine Teddy heeft ontvoerd. Je kruipt als vanzelf in het hoofd van Matthew en observeert door zijn ogen het gaan en staan van elke buurtbewoner als mogelijke verdachte.

Behalve spanning en emotie bevat het verhaal ook fijne humor. Op zeker moment noteert Matthew ook zijn eigen naam in het rijtje van verdachten. Maar het is vooral zijn buurmeisje Melody die voor luchtigheid zorgt. Ook al blijkt ze een op het eerste gezicht macabere hobby te hebben, ze treedt Matthew onbevooroordeeld tegemoet en kan daardoor ook veel van hem verdragen, al botst het ook af en toe stevig. Samen met haar vind je Matthew beurtelings sympathiek en stom. Maar het is toch vooral dankzij de eerlijke manier waarop hij zelf zijn gedachten blootgeeft dat je echt om hem gaat geven. Je beleeft intens mee het dramatische hoogtepunt waarop hij zich helemaal alleen voelt als zijn moeder en vader het vanwege zijn afstandelijke gedrag niet meer zien zitten. En je bent oprecht blij als er op het einde hoop is op herstel, ook al gebeurt die omslag iets te snel om helemaal geloofwaardig te zijn. Dat ook de motieven van de ontvoerders erg snel worden afgehandeld, doet de afwikkeling van het verhaal weinig goeds. Maar los daarvan heb je daarvoor wel de kans gekregen om op een unieke manier kennis te maken met een buitengewone jongen die je niet licht zult vergeten.

Verberg tekst