Wat hebben een schildpad, een vleermuis, een octopus, een vogel en een bok met elkaar gemeen? Dat kan maar één ding zijn: ze delen een hangmat in Ik voel een voet!. Dit fantasierijke beeld vormt nl. de opening van deze nachtelijke geschiedenis van Maranke Rinck (tekst) en Martijn van der Linden (beeld), waarin de tekeningen pikzwarte achtergronden hebben. Tegen al dat zwart komen de felgekleurde dieren bijzonder goed uit de verf. Het vreedzame samenzijn in de hangmat is maar van korte duur. "'Ssst!' Fluistert Schildpad. 'Luister!' / 'Er is iets in het veld,' fluistert Vleermuis. / 'Iets wat ritselt', gaapt Octopus. / 'Hellep!' piept Vogel. / 'Kom, fluistert Bok. 'Op onze tenen!' / En dicht bij elkaar blijven! We gaan op onderzoek.'" Door de zwarte nacht trekt het vijftal het bos in. De dappere Schildpad stapt als eerste het duister in om te voelen wat daar zit. Hij raakt iets aan en is diep onder de indruk. "'Ik voelde een voet!' [...] Precies zoals mijn voet. Maar dan supergroot. Volgens mij ritselt daar een supergrote schildpad!'" Ook de andere dieren willen nu wel eens voelen. Ieder dier herkent een deel van het eigen lichaam, maar dan véél groter. En zo ontstaat in hun nachtelijke verbeelding een monsterlijke grote "Schild-Muis-Octo-Vogel-Bok". Het grote dier in het donker heeft deze omschrijving gehoord en kan zijn lach niet inhouden. Zo'n Schild-Muis-Octo-Vogel-Bok komt hier toch helemaal niet voor? "'Ik ben gewoon een' .... Olifant!" roepen alle dieren in koor. Omdat de vriendelijke olifant niet kon slapen liep hij maar wat rond. Hij legt de vijf geduldig uit dat de vleermuis geen reuze vleermuisvleugel had gevoeld maar gewoon zijn olifantenoor, en dat ook de andere dieren zich vergist hadden met zijn staart, zijn slagtand enz.

In 1991 werd dit klassieke verhaal ook al eens verteld door Jan Daalman en Karin Borgman. Hun versie ? die indruk maakte door de prachtige houtsnedebeelden ? heette Drie mieren. (Piramide, 1999). Ook dat verhaal begint in een stil bos, waar drie mieren ineens een geluid horen. Het avontuurlijke trio gaat er direct op af. Eén mier kruipt op iets dat zó groot is dat hij niet kan zien wat het is. Gaandeweg het verhaal stampt, snuift en flappert het grote beest. Is het een "trompetterslang", een "stamperdepamper" of een "retteketetter"? vragen de mieren zich af. De laatste tekening biedt de onthulling: het is een olifant.

In Maranke Ricks filosofische getinte sprookje gebruikte Martijn Van der Linden close-ups waarbij het afgebeelde werd teruggebracht tot een abstractie. De schikking van de figuren over de bladzijden is geslaagd. De dieren zijn vaak zo groot afgebeeld dat ze niet helemaal op de bladzijden passen. Grote vlakken in de tekeningen werden gevuld met kleurige geometrische patronen of met bloemmotieven. De tekeningen krijgen hierdoor een exotische sfeer. Tegenover de esthetische beelden van Van der Linden steekt de tekst van Rinck nogal alledaags af. Anders dan de tekenaar kan de auteur haar woorden niet verfraaien door ze in te kleuren of te vullen met bloempatronen, althans daar wordt de tekst niet beter van. Weglaten lijkt daarentegen vaak een betere strategie.

Dat achterwege laten is ook wat het verhaal van Daalman en Borgman sterk maakt. De tekst van Drie mieren vertelt, in tegenstelling tot Ik voel een voet!, niet dat het over een olifant gaat. Het beeld mag dat onthullen. Soms is het dus een kwestie om niet alles in woorden te vertellen maar om ook het beeld wat van het vertelwerk te laten doen. Daarom zijn de laatste regels van Rinck misschien ook wel de mooiste: "'Olifant', vraagt Schildpad. 'Wil je misschien bij ons...?' "Schildpad maakt zijn vraag niet af, maar we kunnen ons wel voorstellen wat er volgt. Op de volgende bladzijde slaapt iedereen in de hangmat die nu de grond raakt. Ineens doet Olifant zijn ogen open. "'Hé, fluistert hij. 'Horen jullie wat ik hoor?'". Het verhaal is uit. Nu is de lezer aan zet. [Coosje Van der Pol] Verberg tekst

Oblong formaat prentenboek waarin het verhaal wordt verteld van een nachtelijke voeltocht. Schildpad, Vleermuis, Octopus, Vogel en Bok slapen in een hangmat hoog boven de grond. Het is nacht, er is geen maan. Opeens hoort Schildpad iets. Wanneer de dieren op onderzoek uitgaan naar het aanwezige wezen voelt Schildpad een voet. Vleermuis voelt een vleugel en Octopus voelt een tentakel. Vogel voelt een snavel en Bok voelt tot zijn verrassing een sik. Zal zich in in het donkere veld een Schild-Muis-Octo-Vogel-Bok bevinden? Dit schitterende verhaal wordt verteld en verbeeld in frisse, spannende taal, aan de hand van een humoristische, wit gedrukte tekst, die veel dialoog, herhaling en verwondering kent. De magnifieke illustraties vormen het perfecte decor bij deze vertelling: geschilderde veelkleurigheid tegen een nachtzwarte achtergrond. De dieren spreken enorm tot de verbeelding en hun expressieve levendigheid slaat over op de beleving van de kijk-lezer. Een uitgave om voor te lezen, nog eens voor te lezen, over te vertellen, de aandacht te vestigen op het onbekende, van te genieten in verbondenheid. Dit duo heeft ook 'Het prinsenkind' en 'Meisjes om te zoenen' gemaakt. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Schildpad, Vleermuis, Octopus, Vogel en Bok liggen samen te slapen in hun felgekleurde hangmat. Schildpad hoort iets en samen gaan de dieren op onderzoek. Ze naderen het geluid, maar door alleen te luisteren, ontdekken ze niets. Daarom gaan ze proberen te voelen wat er voor hen in het donker staat. Elk dier ontdekt een reuzegroot stukje van zichzelf: een grote schildpadvoet, een grote vleermuisvleugel, een grote octopustentakel, een verschrikkelijk grote snavel en een beregrote sik. De schild-muis-octo-vogel-bok blijkt uiteindelijk een doodgewone eenzame olifant te zijn. De dieren nemen hem mee naar hun hangmat. Als ze allemaal slapen, klinkt er opnieuw een geritsel in het bos ... Heel mooi vormgegeven en geïllustreerd boek. De zwarte nacht wordt doorbroken door de witte tekst en de kleurige, wat exotische illustraties. De kolossale lichaamsdelen van de olifant worden telkens slechts gedeeltelijk weergegeven waardoor je mee nieuwsgierig bent naar het geheimzinnige dier. Heel mooi is hoe de angst voor het onbekende omgezet wordt in uitvergrote fantasiedieren, die er op de prenten toch heel liefelijk uitzien. Het taalgebruik is eenvoudig en helder. Voor jonge kleuters minder bekende woorden worden niet vermeden (bv. tentakels), maar die worden wel duidelijk in de context. De gefluisterde conversatie tussen de dieren is best afwisselend én grappig. Leuk en mooi om te zien!
Verberg tekst