Uitgeverij Silvester pakt onverwacht uit met de vertaling van een Amerikaanse horror comic. De reekstitel 'Walking Dead' maakt meteen duidelijk dat we ons hier wagen aan de speciale discipline van het zombieverhaal. Op het eerste gezicht een merkwaardige keuze, gezien het heel beperkte marktaandeel van dit genre op ons vasteland. Kan dit soort verhalen een ruim publiek bereiken, wat een van de doelstellingen van elke nieuwe uitgave is, of is die beperkte interesse net het gevolg van het karige aanbod? Een aantal indicatoren wijzen er althans op dat uitgeverij Silvester de Amerikaanse markt goed volgt en niet zomaar een titel heeft gekozen. Er komt ook een tv-serie die gebaseerd is op deze strips op halloweendag op de Amerikaanse kabelzender AMC. Dat is misschien niet meteen het betrouwbaarste waardeoordeel, maar als we dan ook nog lezen dat deze reeks recent een Eisner Award kreeg voor beste doorlopende reeks, dan ebt het wantrouwen steeds verder weg. Wat maakt deze horrorstrip dan zo bijzonder en anders dan een doorsnee zombiestrip waarin een of meerdere personages zich een weg moeten banen tussen een overaanbod van levende doden? Scenarist Robert Kirkman zorgt ervoor dat het klassieke zombiegegeven slechts als achtergrond dient voor een spiegel van onze samenleving, en zo begint de horror pas echt. Alles begint met een brave politieman genaamd Rick Brimes, die na een schietincident ontwaakt in een ziekenhuis. Wanneer hij uit zijn bed sukkelt en op het belletje drukt, daagt niemand op. Hij kleedt zich aan, gaat op verkenning, en struikelt bijna letterlijk over de zombies. Via enkele andere overlevenden komt hij te weten dat toen de zombies plotseling opdaagden, de mensen naar de steden gevlucht zijn. Hij vermoedt dat zijn vrouw en kind naar Atlanta zijn gevlucht en gaat hen daar zoeken. Daar wemelt het ook van zombies, en hij wordt gered door een jonge kerel die hem naar een groepje overlevenden brengt. Zijn vrouw, kind en collega behoren ook tot het groepje, waarvan hij prompt tot leider wordt benoemd om hun overlevingskansen te vergroten. De overlevingsdrang is groot, maar de psychologische druk nog groter. De variëteit aan personages is rijk, maar niet rijk genoeg om het hoofd te bieden aan de steeds verder oprukkende zombies en steeds meer mensen worden zomaar opgeofferd. In het tweede deel wordt de uitgedunde groep wel weer wat uitgebreid, maar gaat de psychologische terreur verder. Tijdens de jacht wordt de zoon van het hoofdpersonage neergeschoten en komt de groep terecht op een grote boerderij, die met ijzeren hand geleid wordt door Hershel Green, een dierenarts op rust. De groep krijgt er onderdak tijdens de herstelperiode van de jongen, maar de rust wordt doorbroken door een onmenselijke confrontatie. Daarna is de groep weer gedoemd om verder op zoek te gaan naar een nieuw, veilig onderkomen.

Robert Kirkman presenteert met Ver van huis een doorleefd scenario waar heel verschillende karakters zich zo goed en kwaad mogelijk proberen aan te passen aan deze bizarre situatie. Hij laat zijn lezers twee albums van 150 pagina's lang in het duister wat de oorsprong van het drama betreft, en focust zich op de interpersoonlijke relaties en de overlevingsdrang. Hij stelt grote levensvragen, maar laat gelukkig wat ruimte voor humor. Hij creëert een totaal nieuwe wereld voor een handvol toevallig gekozen burgers zonder zich iets aan te trekken van stand of rang. En dat is wat het geheel zo boeiend maakt; niet alleen de spanning, maar ook de reacties van de personages. De angst om alleen te zijn, de angst om geen toekomst te hebben, is groter dan de angst voor een zombie van wie de kin op borsthoogte hangt. Dit alles wordt uitgevoerd in zwart-wit met grijswaarden, wat de sfeer en het cultgehalte bevordert, maar een aangepaste inkleuring zou het geheel niet minder aantrekkelijk maken. De tekeningen in het eerste deel zijn van Tony Moore. Hij hanteert een zeer toegankelijke stijl met een dynamische kadrering en herkenbare koppen. Bij het tekenen van de scènes met het paard laat hij wat steken vallen, maar voor de rest is het puik werk. Het tweede deel van Charlie Adlard is soms wat schetsmatiger, met minder afwerking. Dat maakt het soms moeilijk om de vele personages te volgen, maar de kwaliteit blijft aanvaardbaar. Clif Rathburn zorgt in beide albums voor de grijstonen, en slaagt daar door de meer afgewerkte tekenstijl van Tony Moore bij het eerste deel beter in dan bij het tweede deel. Van deze verrassend interessante reeks staan voorlopig nog twee albums op het programma. Maar de aanpak van Kirkman biedt nog meer ruimte. Het wordt gespannen uitkijken naar het moment dat hij het psychologische steekspel zal onderbreken om meer te vertellen over de zombies zelf, en de oorsprong van de situatie. Hij houdt duidelijk de touwtjes stevig in handen. [Stefaan Froyman] Verberg tekst

Rick is politieman in een klein dorp in Kentucky. Op patrouille met zijn maatje Shane wordt hij neergeschoten. Enkele maanden later ontwakend uit coma ziet hij in het ziekenhuis slechts dood en verderf, buiten regeert de horror en wordt hij door zombies als prooi gezien. Een jonge jager leidt hem naar een verborgen kamp, waar een groep mensen tracht te overleven. Rick vindt er zijn vrouw en zoontje, onder de hoede van Shane, die hem met gemengde gevoelens ziet terugkeren. Dagelijkse moeilijkheden in een apocalyptische wereld waar elk gezag en structuur zijn verdwenen, brengen onverwachte eigenschappen in de groep naar boven; karakters worden behoorlijk uitgewerkt. Na een zombie-aanval op het kamp neemt Rick de leiding en trekken ze verder, op zoek naar veiligheid. Deze graphic novel is sinds 2003/'4 zeer succesvol in de Verenigde Staten, met maandelijkse afleveringen van 32 pagina's, waarvan de eerste vier hier zijn gebundeld; er is inmiddels ook een tv-serie. Realistisch tekenwerk in grijstinten, licht schematisch, herkenbaar Amerikaans, ook in het wapengeweld. Intrigerend; de strip maakt je benieuwd naar het vervolg. Verberg tekst