Rood als bloed en Wit als sneeuw vormen de eerste delen van de ‘Snow White trilogie’. Beide romans focussen op Lumikki, die ongewild bij criminele praktijken betrokken raakt. In Rood als bloed schiet Lumikki klasgenoten te hulp die geld van een bende verduisterd hebben. Het ontaardt in een totaal ongeloofwaardig verhaaltje, met de allures van een goedkope thriller, waarin Lumikki bijna ontvoerd wordt, internationale drugshandel aan het licht brengt en een bende nietsontziende criminelen laat oppakken. In Wit als sneeuw wordt Lumikki op citytrip in Praag aangesproken door ene Lenka, die beweert haar halfzus te zijn. Louter toevallig komt Lumikki in contact met de Tsjechische journalist Jiří Hašek, die onderzoek doet naar een religieuze sekte. De twee verhaallijnen komen samen als blijkt dat de wat naïeve Lenka deel uitmaakt van de ‘Heilige Witte Familie’. Het blijkt een doorzichtig trucje om verouderde; copleet ongenuanceerde denkbeelden omtrent sektes in de verhaallijn te smokkelen. Lumikki en Jiří ontsnappen aan ‘de beste en meest betrouwbare huurmoordenaar van de stad’ en weten de collectieve zelfmoord van de sekteleden te verhinderen. Het behoeft weinig betoog dat de plot van beide romans totaal ongeloofwaardig overkomt — dat de gebeurtenissen zich steeds in een tijdsbestek van nauwelijks een week afspelen, helpt daar niet aan.
Nog meer kommer en kwel als Simukka gedachten wijdt aan Lumikki's inderhaast verbroken relatie met de transseksuele ‘Vlam’. Aanvankelijk weet de auteur in de beschrijving van de liefdesrelatie meer diepgang te bereiken, maar haar gebrek aan stilistische capaciteiten staat een gedegen schets in de weg. Net zoals in eerder werk (Spoorloos, Een andere wereld) verliest Simukka zich in wijdlopige passages vol irrelevante details, met uitschieters als ‘[M]aar toen ze zich niet meer inspande en haar gedachten vrijliet, werd de vreemde taal een woordenbrij zonder betekenis, niets meer dan combinaties van klanken die uit de mond van de man stroomden en zoemend tegen Natalia's nek botsten.’ Ook sfeerbeelden gaan de mist in: ‘De nacht lijmde de ogen van de mensen voor eeuwig dicht, maakte dromen dieper en eigenaardiger, liet de mensen hun eigen ik vergeten en verstrengeld met denkbeeldige droomwezens voortglijden, terwijl ze hun eigen herinneringen kwijtraakten.’ Ook karaktertekeningen lopen mank. Krijgt Lumikki nog enigszins diepgang, dan spelen nevenpersonages slechts een doorzichtig rolletje. Lumikki's uitspraak over haar ouders vat de karakterisering in beide romans treffend samen: ‘[H]et leek alsof ze voortdurend dingen zeiden die iemand anders hun in de mond had gelegd. Ze waren geen complete, levende mensen, maar schaduwbeelden.’ Waarom deze serie overigens de ‘Snow White trilogie’ heet, wordt niet duidelijk. Lumikki mag dan Fins zijn voor ‘Sneeuwwitje’, verder dan wat verwijzingen in de titels en enkele frasen uit het volkssprookje komt Simukka niet.
Aan het einde van Wit als sneeuw erkent Lenka dat ze de familieband verzonnen heeft. Toch weet Lumikki zeker dat ze ‘ooit’ een zus heeft gehad. Genoeg verhaalstof voor afsluiter Zwart als ebbenhout, dat later dit jaar verschijnt. Simukka zal echter uit een ander vaatje moeten tappen, wil ze haar drieluik nog enigszins van diepgang voorzien.
[Jürgen Peeters] Verberg tekst

De Finse recensent en schrijfster Salla Simukka heeft opnieuw een spannend jeugdboek geschreven. Dit is het eerste deel van de 'Snow White trilogie'. Lumikki Andersson is zeventien en woont op zichzelf in Tampere. Ze heeft niet dezelfde interesses als haar mede leeftijdsgenoten en houdt zich afzijdig op school. Volgens eigen woorden gaat ze ‘sentimenteel gedoe uit de weg’. Lumikki raakt echter verwikkeld in een drugsaffaire, waar jongeren van haar school bij betrokken zijn. Het verhaal lijkt op een Young Adult-versie van de Millennium-trilogie van de Zweedse schrijver Stieg Larsson. Onder de vele verwijzingen naar literatuur en kunst is een letterlijke vergelijking te vinden van Lumikki met Larssons personage Liesbeth Salander. Simukka speelt daarnaast met verschillende perspectieven en flashbacks, waardoor de spanning in het boek toeneemt. Door de kruisende verhaallijnen leer je als lezer meer over het grote complot. De vormgeving is geheel in zwart, wit en rood, ook zijn de bladzijden rood gekleurd aan de buitenkant. Net als bij Simukkas eerder bekroonde 'Spoorloos' en 'Een andere wereld'*, is de verwachting groot dat er meer vragen beantwoord zullen worden in de vervolgdelen. Vanaf ca. 15 jaar. Verberg tekst

Het is ijskoud deze winter in Finland. De zeventienjarige Lumikki Anderson haat dit deel van het jaar. De stad is koud en kil. Alles is koud en kil. Lumikki, wat de Finse benaming is voor Sneeuwwitje, doet waar ze goed in is. Ze doet wat haar verleden haar heeft opgedragen: onopgemerkt blijven. Ze was niet als de anderen. Ze was net als de anderen. Tot ze in de doka van de school een vreemde ontdekking doet. Gewassen bankbiljetten hangen er te bengelen. De geur van bloed druipt er nog af. Je redde je het makkelijkst in het leven als je je zo veel mogelijk overal buiten hield. Dat was al jaren Lumikki’s motto ... Ook nu wilde ze de hele zaak het liefst ook gewoon laten rusten. Wanneer ze echter een angstig telefoontje krijgt van Elisa, een van de drie rijke jongeren die het geld gevonden heeft, geraakt Lumikki toch betrokken in de hele witwasaffaire. Ze komt terecht in een duistere wereld van prostitutie en drugs. Een wereld waarin ze liever niet was terecht gekomen.
Dit is het eerste deel van de 'Snow White Trilogie'. Het verhaal speelt zich af in onze tijd en behelst zware problematieken zoals drugs en prostitutie. Niet echt thema’s waaraan je denkt bij het sprookje van Sneeuwwitje. De auteur maakt echter gebruikt frases,  verwijzingen naar sprookjes, om het verhaal mysterieuzer te maken en een meer poëtische vorm te geven. En dat geeft het net een tikkeltje extra. Zo begint het boek met een paragraaf verwijzend naar het begin van het verhaal van 'Sneeuwwitje'. Maar ook doorheen het boek vind je links terug. Het hoofdpersonage krijgt de naam van Sneeuwwitje toebedeeld. En ook al lijkt ze in de verste verte niet op Sneeuwwitje, wanneer Elisa haar opdoft om naar een feest te gaan, klopt het plaatje wel.
Het verhaal is voorspelbaar en weinig origineel. Wat me wel intrigeert, is het personage zelf. Waarom is Lumikki de persoon geworden die ze nu blijkt te zijn? Waarom wil zij onzichtbaar zijn? Wat is er in het verleden gebeurd? Aan het einde van het verhaal krijg je alvast een beetje inzicht in Lumikki's drijfveren.
Het boek ziet er aantrekkelijk uit voor de doelgroep van 'young adults'. Met het rood op snee en de zwarte tussenbladen binnenin verwijst het ook naar de bekende eigenschappen van 'Sneeuwwitje'. De slagzin achteraan ‘Er was eens een meisje dat leerde bang te zijn’ is de trigger om het boek zeker eens nauwkeuriger te bekijken en te lezen.
Verberg tekst