Autisme. Het woord zelf mag dan wel menig belletje laten rinkelen, de sluier van mysterie waaronder deze merkwaardige ontwikkelingsstoornis gehuld gaat, is zo mogelijk nog groter dan haar bekendheid. In een poging een klein tipje van deze sluier op te lichten, hebben Cis Van Peer en fotograaf Stef Renodeyn de handen in elkaar geslagen en Zie wie ik ben is van deze samenwerking het prachtige resultaat. We maken in dit boek op een bijzondere manier kennis met Jordi, Annelies, Tonia en nog vele anderen die met autisme door het leven gaan. Je krijgt de kijk op autisme door de lens van Stef Renodeyn, die overigens zelf aan autisme lijdt. Van Peer voorziet de foto's van commentaar en laat de betrokkenen of hun ouders zelf aan het woord. Deze getuigenissen zijn meteen ook de perfecte illustratie van de reden waarom men tegenwoordig de term 'Autisme Spectrum Stoornis' of A.S.S. verkiest boven de eerder statische term 'Autisme'. Autisme is immers geenszins een gefixeerd patroon van gedragingen dat bij iedereen hetzelfde is en de verscheidenheid onder mensen met autisme is net zo groot als onder mensen zonder. Zo is Jordy, een jongetje van twaalf, weinig spraakzaam en het liefst alleen terwijl Nina al vijftien jaar op gedreven wijze lesgeeft in het beroepsonderwijs. Had u misschien gedacht dat mensen met autisme geen relaties aangaan met anderen? Verkeerd, Roos en Sam hebben allebei autisme en vormen al drie jaar een paar. Ook Nina is getrouwd met iemand zonder autisme en samen hebben ze een zoontje. Natuurlijk gaan de zaken niet altijd vanzelf, de impact van het autisme op het dagelijks leven mag met immers niet onderschatten!
Voor Peter Vermeulen, voorzitter van Autisme Centraal en schrijver van het voorwoord bij dit boek, is dit boek een oproep aan de wereld om eindelijk komaf te maken de onjuiste stereotypen en misverstanden die over autisme worden opgehangen. Niets doet het unieke in de mens meer onrecht aan dan de levenslange verbanning naar een starre categorie waaruit ontsnappen een zwaardere opdracht is dan wegkomen uit Alcatraz. Misschien is het net daarom dat, op één iemand na, niemand op de foto's lacht. De blikken verraden een zekere droefheid en gaat er iets afstandelijk schuil in de foto's. Maar misschien moeten we vooral de foto's voor zichzelf laten spreken en ze niet trachten te analyseren. Met de woorden van de groep Depeche Mode, die door Stef Renodeyn in zijn inleiding wordt geciteerd: 'Words are very unnecessary, they can only do harm...' [Johan Cluyts] Verberg tekst

In dit fotoboek maak je kennis met een heleboel mensen met autisme. Verwacht hier echter geen wetenschappelijke uiteenzetting; dit werk is de kijk op de stoornis door de lens van een fotograaf die zelf autisme heeft. Cis Van Peer voorziet de foto's van commentaar en laat de betrokkenen of hun ouders aan het woord. Deze getuigenissen tonen dat niemand hetzelfde is. Zo is Jordy, een jongen van twaalf, weinig spraakzaam en het liefst alleen, terwijl Nina al vijftien jaar op gedreven wijze lesgeeft in het beroepsonderwijs. Roos en Sam hebben allebei autisme en zijn al drie jaar een koppel, Nina is getrouwd met iemand zonder autisme en samen hebben ze een zoontje. Natuurlijk gaan de zaken niet altijd vanzelf, de impact van het autisme op het dagelijks leven is immers niet te onderschatten. Voor Peter Vermeulen, voorzitter van Autisme Centraal en schrijver van het voorwoord, is dit boek een oproep aan de wereld om af te komen van stereotypen en misverstanden. Maar misschien moeten we vooral de sterke zwart-witfoto's voor zich laten spreken, die echt weten te raken. Oblong formaat; tweekolommendruk, kleine letter. Met noten bij de tekst. Verberg tekst